Koleksiyon ne bela bir şeydir ben bilirim. Hatta ben bilmem eşim bilir:) Zira onun çok başını yediğim olmuştur. Küçükken hiç mi peçete toplamadık, hiç mi taso biriktirmedik? Yaptık elbet ama bir hevestir geçti bitti. Bir de bitiremeyenlerimiz var. Tolgay 2004 yılından beri kola şişesi biriktiriyor. Öyle az buz değil seyirlik olacak kadar hatta müze açacak kadar malzememiz var 🙂 Neyse ki bu hobisini herşeyinde olduğu gibi ikiz kardeşi ile bölüştü ki ortak bir hobileri haline geldi. Yurt dışından farklı şişeler, yeni çıkan tasarımlar toplanıyor. Coca Cola Koleksiyonerler Kulubü’nün toplantıları da kaçırılmıyordu.

Eş, dost da bu tutkularını bilip elleri boş gelmiyorlardı sağolsunlar. Ben de bir İtalya gezimde onlara şahane süpriz yapıp koleksiyonlarının tasarımlı en eski şişelerini buldum. Bir cafede dekorasyon amaçlı masalarda saksı olarak kullanılıyordu. Derdimi anlatıp para teklif etmeye kalmadan şişeyi hediye ettiler, canım İtalyanlar, aynı bizim gibiler Akdeniz insanı başka azizim😊

Nerde kalmıştık, haaah Koleksiyonculuk bir süreç, dolayısıyla fazla sabırlı ve her daim istekli olmanız gerekir. Benim de maymun iştahımla başlayan koleksiyon girişimlerim hemen yerini kolilenip unutulmuş hatıracık kutusuna bırakır. (elbette minimalizmden önce) Sabır ve heves sebebiyle hep özenirim bu iki kardeşin yaptıklarına. Lakin benim de minimalistliğim tutunca önceki yazılarda da bahsettiğim gibi caanım koleksiyonun bize düşen payı balkonu boyladı. Bebeklerin de doğmasıyla tehlike ve fazla yer işgal ettiklerine kanaat getirilen şişecikler birer birer kaynımın evine yerleştiler. Şimdi orada hobilenmeye devam ediyorlar.

Sizin de eminim minimalist damarınız hobilerinize dokunmuştur. Hele ki bu bir koleksiyon olunca ister istemez bir minimalistin gözüne batıyor.